ความตาย

 

พระอุบาลีคุณูปมาจารย์

เรื่อง  ความตาย

                         ควรพวกเราทั้งหลายคิดดูให้เห็นโทษ  และคุณแห่งความตายเสียให้ชัดใจ

                        ผู้มีปัญญาไม่ควรประมาทความตาย  ให้เห็นว่าเป็นสมบัติสำหรับตัวเรา  เราจะต้องตายในกาลอันสมควร  คือความตายมาถึงเราสมัยใด  สมัยนั้นแหละชื่อว่ากาลอันสมควร  ไม่ควรจะเกลียดไม่ควรจะกลัว

                         สังขารทั้งหลาย คือสัตว์ที่เกิดมาในไตรภพ  จะหลีกหลบให้พ้นจากความตายไม่มีเลย

                         เมื่อมีความเกิดเป็นเบื้องต้นแล้ว  ย่อมมีความตายเป็นเบื้องปลายทุกคน

                         นัยหนึ่งให้เอาความเกิด  ความตาย  ซึ่งมีประจำอยู่ทุกวันเป็นเครื่องหมาย

                         เมื่อพิจารณาถึงความตาย  ก็ต้องพิจารณาถึงความป่วยไข้และความแก่ความชรา  เพราะเป็นเหตุเป็นผลกัน ให้พิจารณาถึงพยาธิความป่วยไข้ว่า  พยาธิ  ธมฺโมมฺหิ  พยาธิ  อนตีโต  เรามีความป่วยไข้เป็นธรรมดา  จะข้ามล่วงพ้นไปจากความป่วยไข้หาได้ไม่

                         ถ้าแลพิจารณาเห็นความชราอันเป็นปัจจุบันได้ก็ยิ่งประเสริฐ

                         ความระงับสังขารทั้งหลายนั้น  ท่านมิได้หมายความตาย  ท่านหมายวิปัสสนาญาณและอาสวักขยญาณ  คือปัญญารู้เท่าสังขาร  รู้ความสิ้นไปแห่งอาสวะ  เป็นชื่อของพระนิพพาน  เป็นยอดแห่งความสุข

 (คัดจาก  หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า)

(จากหนังสือรวมคำสอนพระสุปฏิปันโน  เล่ม 1)